"Στο νερό της βροχής σκύβω και καθρεφτίζομαι
στο νερό της βροχής καθρεφτίζεται η ψυχή μου
και η ψυχή
ένα πουλί που φτεροκοπά ακίνητο στο ίδιο το σημείο
ένα δέντρο γυμνό που μόλις απώλεσε το φύλλωμα
ή απλώς ένα φύλλο σκουριάς που χάθηκε μες στο φθινόπωρο"
"[...] Δεν βγαίνω πια από το σπίτι και ζω με τα ολίγα που ευγενώς μου αφήνουν στα σκαλιά οι συγγενείς των Αναχωρητών....
Να πας πού και τι να πράξεις, όταν στον κήπο σου κατέχεις τη Σκάλα για τον Ουρανό;"
Σκορπίζεται λοιπόν στον άνεμο και στη
βροχή του φθινοπώρου ό,τι υπήρξε
αμμοχωστό ως τώρα.
Ευχαριστώ για την
αόρατη συντροφιά τους αναγνώστες και
τους τυχόν περαστικούς
Όλγα Ντέλλα
στο νερό της βροχής καθρεφτίζεται η ψυχή μου
και η ψυχή
ένα πουλί που φτεροκοπά ακίνητο στο ίδιο το σημείο
ένα δέντρο γυμνό που μόλις απώλεσε το φύλλωμα
ή απλώς ένα φύλλο σκουριάς που χάθηκε μες στο φθινόπωρο"
Οι αναρτήσεις που προηγήθηκαν προετοίμαζαν την τελευταία, καθώς οι blog-τόποι δεν είναι παρά ου-τόποι και ως τέτοιοι δεν είναι τόποι. Κι έπειτα έρχεται ώρα που βιώνει κανείς αυτό που γράφει ο ποιητής Αντώνης Γκάντζης στο ποίημά του "Η Σκάλα για τον Ουρανό" και έτσι επιστρέφει στην έσω χώρα, καθώς κουράζεται και με τούτη και με την όποια σπατάλη. Και με τούτα και με τα όποια τεχνητά δεσμά. Με αυτό, λοιπόν, το δικό του ποίημα θα ήθελα να κλείσω τούτη την ηλεκτρονική πορεία:
"[...] Δεν βγαίνω πια από το σπίτι και ζω με τα ολίγα που ευγενώς μου αφήνουν στα σκαλιά οι συγγενείς των Αναχωρητών....
Να πας πού και τι να πράξεις, όταν στον κήπο σου κατέχεις τη Σκάλα για τον Ουρανό;"
Σκορπίζεται λοιπόν στον άνεμο και στη
βροχή του φθινοπώρου ό,τι υπήρξε
αμμοχωστό ως τώρα.
Ευχαριστώ για την
αόρατη συντροφιά τους αναγνώστες και
τους τυχόν περαστικούς
Όλγα Ντέλλα