Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010


"Στο νερό της βροχής σκύβω και καθρεφτίζομαι
στο νερό της βροχής καθρεφτίζεται η ψυχή μου

και η ψυχή

ένα πουλί που φτεροκοπά ακίνητο στο ίδιο το σημείο

ένα δέντρο γυμνό που μόλις απώλεσε το φύλλωμα

ή απλώς ένα φύλλο σκουριάς που χάθηκε μες στο φθινόπωρο
"


Οι αναρτήσεις που προηγήθηκαν προετοίμαζαν την τελευταία, καθώς οι blog-τόποι δεν είναι παρά ου-τόποι και ως τέτοιοι δεν είναι τόποι. Κι έπειτα έρχεται ώρα που βιώνει κανείς αυτό που γράφει ο ποιητής Αντώνης Γκάντζης στο ποίημά του "Η Σκάλα για τον Ουρανό" και έτσι επιστρέφει στην έσω χώρα, καθώς κουράζεται και με τούτη και με την όποια σπατάλη. Και με τούτα και με τα όποια τεχνητά δεσμά. Με αυτό, λοιπόν, το δικό του ποίημα θα ήθελα να κλείσω τούτη την ηλεκτρονική πορεία:

"[...] Δεν βγαίνω πια από το σπίτι και ζω με τα ολίγα που ευγενώς μου αφήνουν στα σκαλιά οι συγγενείς των Αναχωρητών....

Να πας πού και τι να πράξεις, όταν στον κήπο σου κατέχεις τη Σκάλα για τον Ουρανό;
"


Σκορπίζεται λοιπόν στον άνεμο και στη
βροχή του φθινοπώρου ό,τι υπήρξε
αμμοχωστό ως τώρα.

Ευχαριστώ για την
αόρατη συντροφιά τους αναγνώστες και
τους τυχόν περαστικούς

Όλγα Ντέλλα


Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010


Η θεατρική ομάδα «Μύγα Μες Στο Γάλα» παρουσιάζει από την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010 και κάθε Κυριακή στο θέατρο Παραμυθίας (Παραμυθίας 27 & Μυκάλης, Κεραμεικός) την παράσταση «Έγκλημα στο Νίχαρ» που βασίζεται στο έργο του F. G. Lorca «Ματωμένος Γάμος». Ώρα έναρξης παράστασης 20:00. Τηλ. κρατήσεων: 6984652855

Το 1932 ο F.G. Lorca παραδίδει στο κοινό ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το «Ματωμένο Γάμο», εμπνευσμένος από ένα έγκλημα που διαπράχθηκε το 1928 στην επαρχία Νίχαρ της Αλμερίας και η είδησή του είχε συγκλονίσει την τότε ισπανική κοινωνία. Μία ιστορία αγάπης ή η ανάγκη για ελευθερία πληρώνοντας οποιοδήποτε τίμημα; Το κλασικό κείμενο συναντά το πραγματικό γεγονός, μέσα από μία παράσταση όπου οι λορκικοί ήρωες αποδομούνται και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με την αρχέγονη φύση τους.



Σκηνοθεσία-κίνηση: Ντέλλας Κωνσταντίνος
Παίζουν: Πρωτοπαπά Ηρώ
Ντέλλας Κωνσταντίνος
Βασιλαντωνάκη Σοφία
Μετάφραση-Διασκευή κειμένου: Ντέλλας Κωνσταντίνος
Πρωτότυπη μουσική-ηχοληψία: Γεωργοκώστας Παναγιώτης
Σκηνικά-κοστούμια: η ομάδα
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλεξιάδου Σοφία
Video: Καρακώστας Αυρήλιος



Ξεκάρφωτη παραπομπή του blogger:

"Η αυλαία είναι η είσοδος στον παράδεισο. Έρχεται ο μαέστρος με την μπαγκέτα στο χέρι κι ανοίγει η αυλαία. Τότε αρχίζει η παράσταση. Να η σκηνή, κι απάνω ένα δάσος ή μια πλατεία ή ένας πύργος. Βγαίνει η θεία Τοτίνα. Είναι εκείνη και δεν είναι εκείνη. Σήμερα είναι η Λεονώρα, αύριο η Τραβιάτα, μεθαύριο η Κάρμεν ή η Μιμή... Όλες οι γυναίκες σε μια μονάχα, που ανασαίνουνε, αγαπιούνται και κλαίνε...Όλες οι ζωές και όλοι οι θάνατοι, οι πιο όμορφες, οι πιο μεγάλες κι οι πιο θλιβερές ζωές....Να το θέατρο...."

Πιραντέλλο, Απόψε αυτοσχεδιάζουμε


Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010


ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΙΩΠΗΛΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ


Συγχωρέστε μου τη λύπη στις κινήσεις

στους τρόπους και στα ρούχα



Συγχωρέστε μου την αδεξιότητα



Ένα δέντρο φερμένο απ' τα ποτάμια ως εδώ

ένα δέντρο χτυπημένο από τους κεραυνούς

ό,τι κι αν κάνει

όσα φύλλα κι αν φορέσει

τη λύπη του δεν κρύβει



Δεν κρύβεται η νοσταλγία των χαμένων δασών

των παραμυθιών που δεν μιλήθηκαν

ή κι αν μιλήθηκαν δεν ήταν άλλοι για ν' ακούσουν



Συγχωρέστε μου τη σιωπή των χρόνων

που κατεβάζει απόψε το νερό σε δάκρυα


ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΑΝΤΖΗΣ




Κύριε, δώσε έλεος σε όσους με μισούν.

Ή φθονούν.

Ή χλευάζουν και με καταλαλούν.

Κανείς απ' αυτούς να μην πάθη

εξ αιτίας μου

την παραμικρή ζημιά.

Ούτε στην παρούσα ζωή,

αλλά ούτε και στην μέλλουσα.

Αγίασέ τους με το έλεός σου.

Πανάγαθε, σκέπασέ τους με την

καλοσύνη σου.


ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Ara Güler

Δερβίσικος χορός. Δερβίσικος φακός....

http://stavrodromi.wordpress.com

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010


Εν ολίγοις -ωστόσο εν ουσία

Ποιητής εκ Χίου και συλλογή που μόλις μας έφτασε από τη μακρινή νήσο. Εξαιρετική διαύγεια στίχου από αυτήν που σε οδηγεί κατευθείαν στην εσωτερικότητά του. Την έχει ανάγκη κανείς αυτήν την ποίηση, που σου μιλά σα να’ ναι δίπλα σου ο ποιητής, που σε παραμυθεί μονολογώντας -σα να προϋποθέτει ακροατή και την ίδια ώρα να μην τον χρειάζεται. Σου θυμίζει τον αγαπημένο Λάσκαρη και οι συγγένειες των ποιητών ρίχνονται όμορφα σε κύκλο. Σου θυμίζει την κυρία Λένα Παππά -εικόνες και εκεί, εικόνες και εδώ από μια πραγματικότητα που εγκιβωτίζεται σε στίχο. Μια χαμηλών τόνων φωνή που μαρτυρεί μια απόκοσμη τρυφερότητα -καθ’ όλα σπάνια σήμερα. Από όσα με κράτησαν, επέλεξα τούτα, αυτά στα οποία σκοντάφτει κανείς. Οι «Λύπες» κορυφαίο και υπέροχο να ξεχωρίζει από όλα. Από αυτά τα ποιήματα τα οποία τα κουβαλάς πάνω σου, ανάγλυφα γίνονται, και τα μοιράζεσαι κάποτε -προπάντων με τον εαυτό σου. Μα και οι «αχίλλειες πτέρνες της καρδιάς» -οπωσδήποτε λεκτική τουλάχιστον στάση. Όμως στο τελευταίο χαϊκού υποκλίνομαι.

ΣΑΝ ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ

Από τη λάσπη
της αγάπης
τη ζεματιστή
πλάθω
ένα φεγγερό πουλί
σαν Καρδερίνα.
Δεν κελαηδεί.
Ποτέ
δεν κελαηδεί.
Τις ώρες
όμως
της μεγάλης μοναξιάς
το σκοτεινό της
το κλουβί
ολόκληρο
αστράφτει.

ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ

Έχω μία καρδιά
και δύο αχίλλειες πτέρνες.
Κάπως δύσκολο
να είμαι αποφασιστικός.
Μονάχα εσύ
μου δυναμώνεις
ό,τι αγαπώ
κι ό,τι αγαπώ
στο προσκεφάλι μου
τόπος με θάμνους
και αγέρας.

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ

Οι Λύπες
της χαρίσανε
δυο σπάνια γάντια.
Τις νύχτες
τα φοράει
και πιάνει τα όνειρα.

ΓΙΑ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ

Η σιωπή έχει διάφορες ποιότητες.
την ακριβότερη την αγοράζεις
στους έρημους σταθμούς.

Τρέχει από τις πληγές τους
σαν το ρετσίνι.

[ΆΤΙΤΛΟ]


Στον Φώτη Αγγουλέ

Χαμήλωσε

Κι αφού σε πιάσω
από τον ώμο
και για ώρες ανταλλάξουμε
ματιές,
σαν ξωτικά
θα χωριστούμε
στο σκοτάδι,
χωρίς μια λέξη
να’ χει πέσει
κανενός.

ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙΣ

Πες κάτι. Σε παρακαλώ.
Την επόμενη φορά
που στον ύπνο μου θα’ ρθεις
Να μου μιλήσεις.

ΧΑΪΚΟΥ

Στην ίδια γλάστρα
πέρυσι βασιλικός
φέτος αγκάθι

Ταπεινωμένο
να σε βρει το ποίημα
Σαν ευλογία

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΗΣ, Εν ολίγοις, Χίος 2003

Το προφίλ των ποιημάτων τούτων, καθώς και των άλλων, των εντός της συλλογής και των άλλων, των ακόμα εκτός, θυμίζουν το παρακάτω, επίσης ποίημα, και έτσι το ένα συντροφεύει το άλλο μες σ' αυτό το χάρτινο ανεμοσούρι που ονομάζουμε ποίηση ή χώρα της χοϊκής αλυπίας. Ο Φεβρουάριος μόλις ξεκίνησε.